Саяхан... Саяхан ч юу байх вэ дээ. Эх үрсийн баяр далимдуулаад бяцхан үрсээ тоглуулж наадуулчих гээд зай талбай, тоглоом наадгай хайсан эцэг, эхчүүдийн дунд мөр зэрэгцээд л хоёр үрээ дагуулаад гарав.

Хаа сайгүй л хөл гишгэх зайгүй хүүхдээ хөтөлсөн, тэвэрсэн, мөргөлдөж, шүргэлцсэн, оочерлож бухимдсан, залхсан, тэвчих чадвар нь хөгжөөгүй хүүхдүүд нь үймж самууруулж, аав, ээжүүд хөмхий зуун хөөцөлдөх агаад хүрэлцээтэй тоглоом, зугаацуулах талбар алга байгаа нь хэнд ч ойлгомжтой мэт. Уртаашаа ганц хүүхдийн парк нь танагдсаар байгаад алгын чинээхэн болсон болохоор тэнд ороод тоглуулах биш сунаж унатлаа оочерлож, хоорондоо чихэлдэн муудалцах талбар болсон учир бухимдуулахаас өөрөөр гийгүүлэхгүй янзтай.

Хэд гурван тоглолт энд тэнд болох ч баярлуулах гэхээсээ бизнесийн шинж чанартай учраас төлбөрийн чадвартай, 2, 3-аар нь тасалбар авах түрийвчний бядтай нь цөөхөн тул тоглолт мэтээс мултарч үлдсэн нь хий дэмий хоолны газар тэргүүтнээр хөлхөлдөн өнгөрөөсөн гэлцэнэ билээ.

Манай гэр бүлийнхний хувьд “тархиныхаа булчин”-г ажиллуулж байгаад хүүхдээ хямд төсөр боловч боломжийн зугаацуулахаар чинээлэг давхаргынхны амьдардаг хотхонуудын тоглоомын талбайг “дайл”-аар мордов. Манайдаа ганц хүүхдийн паркаасаа илүү шахуу тохижилттой гэж сонссон болохоор зорьж үзмээр санагдаад байснаа нуухгүй ээ.

Ер нь бол Зайсангийн аман дахь хотхонуудыг гүйцээлээ. “Bella besta” гэх хотхон. Тэнд орчин нөхцөл нь үнэхээр сайн бөгөөд тайван амгалан, хүүхэд тоглох нөхцөл бүрэн хангагдсан байх юм. Тоглоомын талбайг хүүхдийн насны онцлогоос нь хамааран торон хашаагаар тусгаарлах бөгөөд хүүхдүүд том, жижиг холилдоод бужигнаад байхгүй юм. Атаархал хөдлөх шиг болж байгаа юм чинь.

Гэвч энэ хотхонд Монгол төрхтэй ч гадаад хүүхдүүдээр дүүрчихсэн мэт санагдав. “Монголчууд нь яагаад тоглодоггүй юм бол?” хэмээн битүүхэндээ харц чулуудан шинжих ч нэг л сонин. Өөрөөр хэлбэл, тэнд тоглох хүүхдүүдээс Монгол хэлээр ярих нэг ч хүүхэд алга аа.

Манай хүүхдүүд л хоорондоо Монголоороо ярилцаж, монгол хэлээрээ тоглоомоо булаацалдаж, Монгол хэлээрээ “хэрэлдэж” байна шүү. Өнөөх Монгол төрхтэй ч гадаадаар ярьдаг хүүхдүүд манай хүүхдүүдийг “эвэртэй туулай” харсан юм шиг л ажиглаж, “юун хүүхдүүд хаанаас гараад ирэв” гэсэн янзтай харц чулуудаж байна. Бид ч “байх ёсгүй газар”-аа байгаадаа сэтгэл зовнин, цаг агаараар “шалтаг” хийн хүүхдүүдээ дагуулан явж одов. Дараагийнх нь хотхонуудад мөнөөх л байдал давтагдах. Эцсийн эцэст өөрийн амьдарч, өсч дассан орчиндоо ирж санаа амарч, тавирч байгаа юм даа.

Үргэлжлэлийг ЭНДЭЭС уншина уу....