Хаана нэгэнтэй таарсан "хачин" дуу хоолойтой, "сонин" явдалтай нэгний тухай ам булаалдан ярихыг бишгүйдээ л сонсож байв. “Тэр яг гомо шиг, ижил хүйстэн шиг” гээд ярилцах тэд бэлгийн цөөнхийг нүдэнд орсон хог мэт үзэж, тэднийг өмөөрөх гэсэн нэгнийг элдвээр дайрч доромжлох шинжтэй. Энэ сэтгэлгээ манайд аль эртнээс л байсан гэхэд болно. Магадгүй эмэгтэй хүн эмэгтэйтэйгээ, эрэгтэй хүн эрэгтэйтэйгээ тэврэлдэж, үнсэлцэхийг харах эвгүй сэтгэгдэл төрүүлдэг байх. Гэтэл манайхаас бусад оронд тэднийг хүлээн зөвшөөрч, зарим нь бүр хоорондоо гэр бүл болж байна. Бид бусад шиг тэдний эрх чөлөөг “тунхаглахаа” байг гэхэд тайван амьдрах орчныг нь бүрдүүлэх ёстой мэт...

Хүний амьдралаар амьдарч, зовлонг нь мэдрээгүй байж ойлгоно гэж хэлээд яана... Гэтэл тэдний амьдралаар амьдарч, ижил зовлонг мэдэрнэ гэдэг хэцүү. Учир нь тэд бэлгийн цөөнх. Эхийн хэвлийгээс энгийн нэгэн болж мэндэлсэн ч өсөх тусам өөр нэгэн болохоо мэдрэх тэр мэдрэмж ямар байдаг бол...

Анх тийнхүү “өөр” гэдгээ мэдсэн нэгэн хэд хэдэн удаа үхлийн тухай бодож байснаа ярьж байсан. Тийнхүү бэлгийн цөөнхийн эгнээг нэмсэндээ бухимдаж, ойр дотныхноосоо нуун,  хэзээ нэгэн цагт тэд мэдвэл яах бол гэх айдас түүний дотор одоо ч бий гэнэ. Тэглээ гээд энгийн нэгний амьдралаар ч амьдарч чадахгүй байгаагаа учирлав.

Манайд одоогоор тэдэн бэлгийн цөөнх байна гэх албан ёсны тоо байхгүй. Олон улсын жишгээр аливаа нийгмийн 10 хувь нь бэлгийн цөөнх байдаг. Тэгэхээр манай улсад ойролцоогоор 270-300 мянга орчим бэлгийн цөөнх байна гэж бодож болохоор.

Хүн төрөлхтөн XIX зууны сүүлчээс ижил хүйстний бэлгийн чиг хандлагыг судалж эхэлсэн. Тэр үед эрдэмтэд гомо, лесби байна гэдэг “өвчин” гэж үзэж байв. Түүгээр ч барахгүй сэтгэц мэдрэлийн эмгэг гэж үзэн эмчлэх гэж оролдож эхэлсэн билээ. Харин 1970-аад оноос Америкийн Сэтгэл Мэдрэлийн Нийгэмлэгээс ижил хүйстнээ сонирхох нь өвчин биш гэдгийг нотолсон юм. Улмаар 1990 онд  Дэлхийн Эрүүл Мэндийн Байгууллага ижил хүйстнээ сонирхох нь ямар нэг өвчин биш. Хүний бэлгийн чиг хандлагын нэг юм гээд Сэтгэц мэдрэлийн өвчний жагсаалтаас хассан аж. Өдгөө дэлхийн олонх оронд дээрхтэй адил өвчин эмгэг биш гэж үзэж өөрийн орны эрүүл мэндийн салбарын өвчний жагсаалтаас хасаад байна. Харин манай улс өнөөг хүртэл өвчин ангиллаас хасаагүй байгаа билээ. Энэ нь нөгөө л нэг цусанд суусан ёс зүй, дэг журамтай холбоотой. Үүнийг ч буруутгах аргагүй. Угаас эх орны ноёд хатдын амьдралд атаархаж, хатан ухаант бүсгүйчүүд харчуудын эгнээ рүү тэмүүлэх энэ ёс хэзээнээс манайд байгаагүй. Тэглээ гээд “харандаагаар зурсан зураг шиг баллуурдчихаж болохгүй" тэдний энэ хандлагыг яалтай билээ.

Үргэлжлэлийг ЭНДЭЭС уншина уу...